Β

Βία (συνώνυμο Καταπίεση)

(Γράφουν οι μαθητές Μαρία Δ. και Σταύρος Μ.)

Καταπίεση μπορεί να βιώνουν οι μαθητές σε όλο τον κόσμο. Όλα τα παιδιά της ηλικίας μας ανεξαρτήτως εθνικότητας μπορεί να νιώθουν περιορισμένα, γιατί όπως φαίνεται και στον ψηφιακό πίνακα Ρadlet υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μας στεναχωρούν:

Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που βιώνουν ακόμα πιο έντονα καταπίεση (αλλά και βία) και αυτές είναι συνήθως οι γυναίκες, που  αποκαλείται άλλωστε «το αδύναμο φύλο». Το γεγονός αυτό είναι παγκόσμιο.

Κική Δημουλά

Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως

ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια

	Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο1. Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
5	Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες, πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις. Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο: δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου
10	μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου. Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:
15	αἰχμάλωτη. Δέν μπορεῖς οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου, οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.
20	Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.2 Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει στήν πορεία τῶν μαρμάρων, ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
25	ὅπως οἱ δοῦλοι, οἱ νεκροί καί τό αἴσθημά μας, ἐσύ θά πορευόσουνα μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
30	μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη. Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως. Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
35	κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου εὐγονία3 ἀγαλμάτων, καλή σοδειά ἀκινησίας. Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
40	σέ λέω γυναίκα. Σέ λέω γυναίκα γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.
	(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)

Τι θα μου έλεγε η εικόνα αν μιλούσε...

                                          

«Άφησέ με. Θέλω να φύγω. Έχω τόσα πολλά να κάνω. Άφησέ με. Περιόρισες ήδη κατά πολύ τα όνειρά μου…Με πονάς πια…Είσαι εμπόδιο στο δρόμο μου. Με ακούς; Κοίτα τι όμορφη που είμαι. Πόσα μπορώ να προσφέρω…

Σε αυτό το έρημο τοπίο περιορισμένη, χωρίς ανθρώπους, χωρίς αγάπη τι θα απογίνω; Είμαι νέα ακόμα και χαραμίζομαι εξαιτίας σου. Μακάρι να έφευγα και να αποκτούσα φτερά…» (της μαθήτριας Μαρίας Δ.)

«Προσπαθώ να προχωρήσω μπροστά, αλλά το παρελθόν με κρατά δέσμια. Τα όνειρά μου…Τι απέγιναν τα όνειρά μου; Μια θηλιά στο λαιμό, στην καρδιά, στην ψυχή. Κάνω ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Ποιός θα αλλάξει τη μοίρα μου;» (της μαθήτριας Βάσως Μ.)

 «Αυτή η βόμβα…Με σφίγγει πολύ. Πώς βρέθηκε στο πόδι μου; Πώς βρέθηκε στο δρόμο μου; Ποιοι φίλοι, ποιοι έρωτες μου βάλαν τρικλοποδιά;» (της μαθήτριας Αλίκης Σ.)

Για τις γυναίκες σε όλο τον πλανήτη που βιώνουν καταπίεση, αφιερώνεται το ακόλουθο ποίημα της μαθήτριας Μαρίας Δ.:

Θα άλλαζα τη ζωή μου αν

Θα άλλαζα τη ζωή μου αν

Με αγαπούσα πιο πολύ

Αν άκουγα τις ανάγκες μου και τις σεβόμουν

Αν δε γινόμουν εύκολο θύμα αυτών που θεωρούνται τάχα ισχυροί

Θα άλλαζα τη ζωή μου αν

Κρατούσα πράγματα για τον εαυτό μου

Αν αγαπούσα τα ελαττώματά μου

Και μάθαινα να ζω ευχάριστα με αυτά

Θα άλλαζα τη ζωή μου αν

Δεν ήμουν τόσο υποχωρητική

Αν δεν άνοιγα διάπλατα την πόρτα της καρδιάς μου

Για να την κάνεις ό,τι θέλεις εσύ!